อักษรละติน

อักษรละติน (Latin alphabet) หรือที่รู้จักกันในชื่อ อักษรโรมัน (Roman alphabet) เป็นระบบตัวเขียนแบบตัวอักษร ที่มีต้นแบบมาจาก ซึ่งหยิบยืมมาจากอักษรกรีกอีกทอดหนึ่ง เริ่มนำไปใช้ใน (Cumae) ยุคกรีกโบราณ ที่ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของอิตาลี (มังนาไกรกิอา) และถูกนำไปปรับใช้โดยชาวอิทรัสคัน (Etruscans) รวมถึงชาวโรมัน หลังจากนั้นต่อมามีหลากหลายตัวที่มีความแตกต่างกันในเรื่องของกราฟ การเรียบเรียงเสียง และคุณสมบัติออกเสียงที่ต่างไปจากอักษรละตินดั้งเดิม

อักษรละติน อักษรโรมัน
ชนิด	อักษรสระ-พยัญชนะ
ช่วงยุค	~700 ปี ก่อนคริสตกาล – ปัจจุบัน
ทิศทาง	ซ้ายไปขวา
ภาษาพูด	ภาษาในยุโรปตะวันตกส่วนใหญ่ ซึ่งรวมไปถึงภาษาละติน กลุ่มภาษาเตอร์กิกส่วนใหญ่, ฟินโน-ยูกริก และเอสกิโม-อะลิวต์ ภาษาบาสก์ กลุ่มภาษาพอลินีเชีย ภาษาในบางส่วน, ออสโตรนีเซียน และออสโตรเอเชียติก เป็นทางการใน: 132 รัฐอธิปไตย  แอลเบเนีย  อันดอร์รา  แองโกลา  แอนทีกาและบาร์บิวดา  อาร์เจนตินา  ออสเตรเลีย  ออสเตรีย  อาเซอร์ไบจาน  บาฮามาส  บาร์เบโดส  เบลเยียม  เบลีซ  เบนิน  โบลิเวีย  บอตสวานา  บราซิล  บูร์กินาฟาโซ  บุรุนดี  แคเมอรูน  แคนาดา  กาบูเวร์ดี  สาธารณรัฐแอฟริกากลาง  ชิลี  โคลอมเบีย  สาธารณรัฐคองโก  สาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก  คอสตาริกา  โครเอเชีย  คิวบา  เช็กเกีย  เดนมาร์ก  ดอมินีกา  สาธารณรัฐโดมินิกัน  ติมอร์-เลสเต  เอกวาดอร์  เอลซัลวาดอร์  อิเควทอเรียลกินี  เอสโตเนีย  เอสวาตินี  ฟีจี  ฟินแลนด์  ฝรั่งเศส  กาบอง  แกมเบีย  กานา  เยอรมนี  กรีเนดา  กัวเตมาลา  กินี  กินี-บิสเซา  กายอานา  เฮติ  ฮอนดูรัส  ฮังการี  ไอซ์แลนด์  อินโดนีเซีย  ไอร์แลนด์  อิตาลี  จาเมกา  เคนยา  คิริบาส  ลัตเวีย  เลโซโท  ไลบีเรีย  ลีชเทินชไตน์  ลิทัวเนีย  ลักเซมเบิร์ก  มาดากัสการ์  มาลาวี  มาเลเซีย  มาลี  มอลตา  หมู่เกาะมาร์แชลล์  มอริเชียส  เม็กซิโก  ไมโครนีเชีย  มอลโดวา  โมนาโก  โมซัมบิก  นามิเบีย  นาอูรู  เนเธอร์แลนด์  นิวซีแลนด์  นิการากัว  ไนเจอร์  ไนจีเรีย  นอร์เวย์  ปาเลา  ปานามา  ปาปัวนิวกินี  ปารากวัย  เปรู  ฟิลิปปินส์  โปแลนด์  โปรตุเกส  โรมาเนีย  ประเทศรวันดา  เซนต์คิตส์และเนวิส  เซนต์ลูเชีย  เซนต์วินเซนต์และเกรนาดีนส์  ซามัว  ซานมารีโน  เซาตูแมอีปริงซีป  เซเนกัล  เซเชลส์  เซียร์ราลีโอน  สโลวาเกีย  สโลวีเนีย  หมู่เกาะโซโลมอน  แอฟริกาใต้  ซูดานใต้  สเปน  ซูรินาม  สวีเดน   สวิตเซอร์แลนด์  แทนซาเนีย  โตโก  ตองงา  ตรินิแดดและโตเบโก  ตุรกี  เติร์กเมนิสถาน  ตูวาลู  ยูกันดา  สหราชอาณาจักร  สหรัฐ  อุรุกวัย  อุซเบกิสถาน  วานูวาตู  นครรัฐวาติกัน  เวเนซุเอลา  เวียดนาม  แซมเบีย  ซิมบับเว กึ่งทางการใน: 15 รัฐอธิปไตย  บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา  บรูไน  ชาด  คอโมโรส  จิบูตี  เอริเทรีย  อินเดีย  คาซัคสถาน  คอซอวอ  มอนเตเนโกร  มาซิโดเนียเหนือ  ปากีสถาน  เซอร์เบีย  สิงคโปร์  โซมาเลีย  ซูดาน  สหภาพยุโรป  สหประชาชาติ
อักษรที่เกี่ยวข้อง
ระบบแม่	ไฮเออโรกลีฟอียิปต์ อักษรฟินิเชีย อักษรกรีก อักษรอิตาลีเก่า อักษรละติน
ระบบลูก	อักษรฟราเซอร์ (ลีสู่) อักษรละติน (เพียงบางส่วน) หลายส่วนใน , อย่างเช่น ไอพีเอ, ซึ่งถูกใช้ในการเขียนภาษาที่ไม่มีอักษรอยู่เดิม (เพียงบางส่วน) อักษรพอลลาร์ด (แม้ว) (เพียงบางส่วน) (โดยอ้อม) ชุดตัวหนังสือพยางค์เชโรกี (โดยอ้อม, เพียงบางส่วน)
ระบบพี่น้อง	อักษรกลาโกลิติก อักษรซีริลลิก อักษรอาร์มีเนีย อักษรจอร์เจีย อักษรคอปติก อักษรรูน
ISO 15924
	Latn (215), ​Latin
ยูนิโคด
ยูนิโคดแฝง	Latin
ช่วงยูนิโคด	ดู
บทความนี้ประกอบด้วยในสัทอักษรสากล (IPA) สำหรับคำแนะนำเบื้องต้นเกี่ยวกับสัญลักษณ์ IPA โปรดดู สำหรับความแตกต่างระหว่าง [ ], / / และ ⟨ ⟩ ดูที่ สัทอักษรสากล § วงเล็บเหลี่ยมและทับ

อักษรละตินเป็นแม่แบบให้กับสัทอักษรสากล (International Phonetic Alphabet) อันเป็นอักษร 26 ตัวซึ่งแพร่หลายมากที่สุด ประกอบไปด้วย (ISO basic Latin alphabet) ที่เป็นอักษรรูปแบบเดียวกับอักษรอังกฤษ (English alphabet)

ชุดตัวอักษรละตินเป็นแม่แบบให้กับตัวอักษรจำนวนมากที่สุดของระบบการเขียนทั้งหมด และยังเป็นระบบการเขียนที่ได้รับการยอมรับอย่างแพร่หลายมากที่สุด อักษรละตินเป็นระบบอักษรซึ่งเป็นมาตรฐานในการเขียนให้กับหลายภาษาในยุโรปตะวันตกและยุโรปกลาง ส่วนใหญ่ในภูมิภาคทะเลทรายซาฮาราทางแอฟริกาตอนใต้ อเมริกา และโอเชียเนีย รวมถึงภาษาต่าง ๆ ที่กระจายไปตามส่วนต่าง ๆ ของโลก

ชื่อและที่มา

อักษรชุดนี้เรียกกันว่าอักษรละตินหรืออักษรโรมัน มีแหล่งกำเนิดมาจากนครรัฐโรมโบราณ (แม้ว่าตัวพิมพ์ใหญ่บางตัวจะมีต้นแบบมาจากอักษรกรีกก็ตาม) การทับศัพท์ด้วยอักษรชุดนี้มักเรียกกันว่า "การถอดเป็นอักษรโรมัน" ("romanization") ในผังยูนิโคดใช้ชื่อว่า "Latin" เช่นเดียวกันกับหลักขององค์การระหว่างประเทศว่าด้วยการมาตรฐาน (ISO)

ระบบตัวเลขในอักษรชุดนี้ใช้ระบบเลขโรมันรวมๆ แล้วเรียกว่าตัวเลขโรมัน ตัวเลข 1, 2, 3 ... เป็นตัวเลขอักษรละติน/โรมันซึ่งมีที่มาจากระบบเลขแบบฮินดู–อารบิก

ยูนิโคด

อ้างอิง

แหล่งอ้างอิง

1. Haarmann 2004, p. 96.
2. "Search results | BSI Group". Bsigroup.com. สืบค้นเมื่อ 12 May 2014.^{[ลิงก์เสีย]}
3. "Romanisation_systems". Pcgn.org.uk. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 June 2014. สืบค้นเมื่อ 12 May 2014.
4. "ISO 15924 – Code List in English". Unicode.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 May 2013. สืบค้นเมื่อ 22 July 2013.
5. "Search – ISO". Iso.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 May 2014. สืบค้นเมื่อ 12 May 2014.

แหล่งข้อมูล

• Haarmann, Harald (2004). Geschichte der Schrift [History of Writing] (ภาษาเยอรมัน) (2nd ed.). München: C. H. Beck. ISBN 978-3-406-47998-4.

อ้างอิงผิดพลาด: มีป้ายระบุ <ref> สำหรับกลุ่มชื่อ "lower-alpha" แต่ไม่พบป้ายระบุ <references group="lower-alpha"/> ที่สอดคล้องกัน