นิทานคติสอนใจ

นิทานคติสอนใจ (อังกฤษ: parable) หมายถึงวรรณกรรมหรือโคลงกลอนสั้น ๆ ที่แฝงคำสอนหรือบทเรียนทางจริยธรรมหรือทางศาสนา นิทานคติสอนใจต่างจากนิทานอุทาหรณ์ตรงที่นิทานอุทาหรณ์จะใช้สัตว์ ต้นไม้ สิ่งของ หรือธรรมชาติเป็นองค์ประกอบของเรื่อง ในขณะที่องค์ประกอบของนิทานคติสอนใจจะเป็นมนุษย์

การกลับมาของลูก จากภาพ The return of the prodigal son โดยแร็มบรันต์

นักวิชาการทางพันธสัญญาใหม่จะใช้คำว่านิทานคติสอนใจเฉพาะนิทานที่เกี่ยวกับพระเยซูเท่านั้น ซึ่งตามความหมายจริง ๆ ของคำนี้จะกว้างกว่านั้น

คำว่า parable มาจากภาษากรีก παραβολή ซึ่งเป็นคำที่นักวาทศาสตร์ชาวกรึกใช้ในการบรรยายการใช้เรื่องที่แต่งขึ้นมาสั้น ๆ เพี่อเป็นตัวอย่าง ต่อมาความหมายก็เปลี่ยนไปเป็นการเล่าเรื่องที่แฝงคำสอนทางจริยธรรม

ตัวอย่างนิทานคติสอนใจที่เป็นที่รู้จักกันก็ได้แก่ตำนานของพระเยซูเรื่อง นิทานคติสอนใจเรื่องลูกคนโปรด (Parable of the Prodigal Son) เป็นต้น

อ้างอิง

1. "ศัพท์บัญญัติราชบัณฑิตยสถาน". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-07-15. สืบค้นเมื่อ 2012-02-22.
2. John P. Meier, “A Marginal Jew”, volume II, Doubleday, 1994.
3. Henry Watson Fowler|H.W. Fowler, Fowler's Modern English Usage|Modern English Usage, Oxford, Clarendon Press, 1958.

ดูเพิ่ม

• นิทานอุทาหรณ์
• อุปมานิทัศน์